ລາວໂຮມລາວ ເພື່ອປະຊາທິປະໄຕ

Migs at west

ບໍ່ໄດ້ບິນມາ 15ປີ ແລ້ວ ບໍ່ມີເງີນໃສ່ນ້ຳມັນ

ເຄື່ອງຈັກຂື່ນສະໝິມໄປໝົດແລ້ວ

http://www.manager.co.th/IndoChina/ViewNews.aspx?NewsID=9540000090750
ASTVผู้ จัดการออนไลน์-- ทางการลาวได้จัดพิธีฌาปนกิจศพนายโสมสี เดชากัมพู อดีตรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงวัฒนธรรมและแถลงข่าวเมื่อก่อน ซึ่งเกิดในประเทศไทยเป็นคนไทยแท้ๆ ทั้งเป็นนักคิดนักเขียนเจ้าของผลงานกวีปฏิวัติที่มีชื่อเสียง จนได้รับรางวัลซีไรต์ปี 2544

นายโสมสีเป็นชาว ล า ว จ.อุบลราชธานี ก่อนจะข้ามโขงไปเข้าร่วมกับฝ่ายปฏิวัติในลาว และปักหลักในดินแดนฝั่งซ้ายแม้น้ำโขง ไม่ได้กลับคืนสู่แผ่นดินแม่อีก จนกระทั่งเข้ารับตำแหน่งในนครเวียงจันทน์

อดีตรัฐมนตรีถึงแก่กรรมวันที่ 16 ก.ค.ด้วยโรคชรา รวมอายุ 85 ปี กระทรวงแถลงข่าว วัฒนธรรมและการท่องเที่ยว ได้จัดตั้งคณะกรรมการฌาปนกิจศพให้อย่างสมเกียรติที่บ้านพักส่วนตัว ผู้นำระดับสูงของประเทศหลายคน ได้ไปร่วมไว้อาลัยนักปฏิวัติผู้ล่วงลับ

พิธีฌาปนกิจจัดขึ้นวันพฤหัสบดี 21 ก.ค.ที่วัดเทพนิมิต หรือ วัดธาตุฝุ่น ซึ่งสงวนไว้ให้แก่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลและพรรคประชาชนปฏิวัติลาว นายทองสิง ทำมะวง นายรัฐมนตรีพร้อมผู้นำระดับสูงอีกหลายคนไปร่วมงานกับญาติพี่น้อง หนังสือพิมพ์เวียงจันทน์ใหม่รายงาน

ตามประวัติอย่างเป็นทางการ นายโสมสีเกิดวันที่ 12 ก.ย.2469 ที่บ้านไร่ใต้ อ.พิบูลย์มังสาหาร จ.อุบลราชธานี ในครอบครัวชาวนา มีญาติพี่น้องรวม 6 คน

เมื่ออายุ 20 ปีได้เข้าร่วมงานปฏิวัติในลาวทำหน้าที่เป็นพนักงานโฆษณาอบรมของสมาคมลาวกู้ ชาติต่อต้านฝรั่งเศส ปี 2491 สมัครเข้าเป็นทหารลาวอิสระภาคใต้ ปีต่อมาได้เริ่มเขียนบทกลอนตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์ของแนวลาวอิสระและเป็น พนักงานโฆษณาอบรมอีกครั้งหนึ่ง

ปี 2496 นายโสมสีปฏิบัติงานอยู่ในภาคเหนือของลาว เป็นพนักงานโฆษณาในการนำประชาชนลุกฮือยึดอำนาจในแขวงหัวพัน

ในปี 2497 นายโสมสีได้ทำหน้าที่เป็นเลขานุการของเจ้าสุพานุวง อดีตผู้นำแนวลาวอิสระซึ่งต่อมากลายเป็นประธานประเทศ

.
ปี 2515 ได้เขียนบทกลอน “ชัยชนะสมรภูมิลามเซิน” ซึ่งหมายถึงการสู้รบครั้งใหญ่ในแขวงสะหวันนะเขต-คำม่วน ปีต่อมาเขียนบทกลอนอีกชิ้นหนึ่งชื่อ “พลิกแผ่นดิน ปลิ้นแผ่นฟ้า อยากเห็นหน้าให้แลหลัง” (Look everywhere, look back at the past to predict the future) บทกลอนชิ้นนี้ ทำให้ผู้ประพันธ์ได้รับรางวัลซีไรต์ในอีก 18 ปีต่อมา พิธีมอบรางวัลจัดขึ้นในกรุงเทพฯ

งานเขียนของนายโสมสีหลายชิ้น “เป็นสัญลักษณ์ของเอกภาพและมิตรภาพระหว่างประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ งานเขียนของเขาจะมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักชาติ มิตรภาพ ความเป็นปึกแผ่น และความร่วมมือระหว่างประเทศ” คณะกรรมการรางวัลซีไรต์กล่าวถึงเจ้าของรางวัลชางวลาวประจำปี 2544

ภายหลังประเทศชาติได้รับอิสรภาพ ได้เข้าทำงานในกระทรวงศึกษาธิการและธรรมการและยังคงมีผลงานอย่างต่อเนื่อง ต่อมาในปี 2525 ได้เป็นรัฐมนตรีช่วยกระทรวงแถลงข่าวและวัฒนธรรมจนถึงปี 2546 จึงเกษียณ

ชาวไทย(ลาวບັກຫ່າມຶງ ບໍ່ແມ່ນໂຈນສຍາມ)ผู้นี้ได้รับเหรียญตราต่างๆ จากพรรคและรัฐลาวจำนวนมาก รวมทั้งได้รับนามยศเป็นศิลปินแห่งชาติ ซึ่งมีการจัดพิธีมอบเป็นครั้งแรกในเดือน มิ.ย.ปีนี้

“สหายเป็นนักปฏิวัติผู้หนึ่งที่มีความจงรักภักดีและมีคุณงามความดี ต่อประเทศชาติในตลอดระยะที่สหายมีชีวิตอยู่ การจากไปโดยไม่มีวันกลับคืนของสหายในครั้งนี้ ถือเป็นการสูญเสียพนักงานการนำที่มีความรู้ความสามารถ มีผลงานและมีคุณงามความดีของพรรค-รัฐของพวกเราไปอีกผู้หนึ่ง” สื่อของทางการกล่าว

“การนำพรรค-รัฐ เช่นเดียวกับพนักงานและประชาชนบรรดาเผ่า ยังได้จดจำบุญคุณผลงานและคุณความดีของสหายอย่างไม่มีวันลืม” สื่อของทางการสดุดีผู้จากไป.



__________________
Anonymous

Date: 0s


Reply Quote

คนที่ใช้ชีวิตในประเทศไทย มีหลายเชื้อชาติ ที่แน่คนส่วนไห่ยของ ปท แม่น ชาวลาว มารวมกัน และร่วมกันสร้างบ้าน แปรเมือง มาแต่ครั้งโบราณกาล
ทุกคนที่ร่วมกันสร้างชาติ ต่างมีน้ำหนึ่งใจเดียวกัน อยู่กันด้วยความรัก ความสามัคคี โดยไม่แบ่งแยกที่มาของแต่ละคน
ทุกคนต่างมีอุดมคติเดียวกันคือ สร้างชาติสร้างแผ่นดิน ให้เป็นปรึกแผ่น มั่นคง เก็บไว้ให้ลูกหลานที่จะเกิดมารุ่นหลัง ๆ
แผ่นดินที่ถูกรวบรวมไว้ด้วยเลือด ด้วยเนื้อและชีวิตของบรรพชนทั้งหลายเหล่านั้น ใช้ชื่อว่าไทย(ชื่อปัจจุบัน)
และบรรพชนทั้งหลายเหล่านั้นก็ไม่ได้แบ่งแยกเชื้อชาติ(แต่ด่าไอ้ลาวไอ้ขี้ข้า โง่ ได้)ต่อสู้ปกกัน อย่างไม่กลัวตาย
ด้วยหวังสิ่งเดียวกันก็คือ ปกป้องผืนแผ่นดินอันมีค่านี้ไว้ให้ลูกหลานรุ่นต่อ ๆ มา ได้มีที่อยู่ ที่ทำกิน และมีชีวิตที่สุขสงบ
มา ถึงปัจจุบันนี้แผ่นดินนี้ที่เหล่าบรรพชนได้ร่ามกันสร้างและรักษาไว้ ด้วยเลือด ด้วยเนื้อ ด้วยชีวิต กลับค่อย ๆ ลุกเป็นไฟ ทีละเล็กทีละน้อย ด้วยมอดไม้ ที่เป็นลูกหลานของบรรพชนเหล่านั้น
มีการคิดแบ่งแยกแผ่นดิน แบ่งแยกเชื้อชาติ (เห็นแล้วเศร้าใจ ทำไม แล้วพวกไอ้เหี้ยสยามมันฆ่าลาวกรู ทำไม ไม่พูดถีงละ) ก๊ก เหล่า เพียงเพื่อการเป็นใหญ่ และความร่ำรวย โดยไม่คิดถึงเพื่อนร่วมชาติ ที่ทุกคนก็มีบรรพชน ที่มีส่วนร่วมสร้างชาติสร้างแผ่นดินนี้มาด้วยกัน (อาจมีบางรายที่เข้ามาใหม่ แต่ก็มีส่วนร่ามในภายหลังเช่นกัน ไทยถึงสงบบนชากศพคนลาวกรู และรุ่งเรืองมาได้)
ลูกหลานของบรรพชนทุก ๆ ท่านเหล่านั้นควรได้รับสิทธิ์ และผลประโยชน์บนผืนแผ่นดินนี้ ตามกำลังความสามารถของแต่ละคน โดยปราศจากการเอารัดเอาเปรียบ ทุกคนควรได้รับผลประโยชน์อย่างเป็นการกระทำที่เรียกว่า "ปลาใหญ่กินปลาเล็ก" สร้างความไม่เป็นธรรมแก่คนส่วนไห่ยของ ปท เช่น คนลาวที่เกีดขึ้นบนแผ่นดินนี้ควนยุดตัได้แล้ว เมื่อนั้นความสงบสุข ก็จะกลับมาสู่คนบนแผ่นดินนี้อีกครั้ง
"ขอถามหน่อยเถอะว่า ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ พวกท่าน ๆ ทั้งหลาย อยู่อย่างมีความสุขดีแล้วหรือ"
ขอตอบได้ไหม
ไม่มี
และ ถ้าท่านคิดว่าท่านกำลังลำบาก แล้วทำไมไม่หยุดมองย้อนหลังไปถึงอดีตว่าบรรพชนของเราท่านอยู่กันอย่างไร ท่านถึงมีความสุขได้ ทั้ง ๆ ที่ความเจริญไม่มากเท่าปัจจุบัน (ที่พูดเช่นนี้ไม่ได้หมายว่า จะให้ย้อนยุคไปแบบโบราณ เพียงแต่อยากให้รู้จักนำสิ่งที่ดี ๆ ในอดีตมาใช้ และปรับปรุง โดยเน้นเพื่อให้เข้ากับวิถีชีวิตแบบไทย ๆ ลาวๆ ไม่ใช่ตามเขาไปทั้งหมด)
ลูก หลานไทลาว ติดสิ่งเสพติดเพราะอะไร เพราะสายใยในครอบครัว เปราะบางใช่ไหม พ่อ แม่ ต้องทำงานตัวเป็นเกลียว เพราะต้องหาเงินมาใช้จ่ายต่าง ๆ ในระบบทุนนิยม จึงทำให้ไม่มีเวลาอยู่ใกล้ชิดลูก ๆ ทำให้ลูก ๆ ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว พวกเขาจึงออกไปสู่สังคมภายนอกโดยที่ไม่มีเกราะป้องกัน ที่พ่อ แม่ สร้างให้
เมื่อ ลูก ๆ ของพ่อ แม่ ต้องออกมาพึ่งสังคม ที่เป็นสังคมทุนนิยม (ปลาใหญ่กินปลาเล็ก) ลูก ๆ ของพ่อและแม่ ที่อ่อนแอ ก็จะถูกสังคมทำร้าย และทำลายในที่สุด เมื่อนั้น พ่อ และแม่ ก็พบกับความสูญเสีย และการเสียใจ
เมื่อคนในสังคมอ่อนแอ สังคมก็อ่อนแอ ประเทศชาติที่เป็นสังคมใหญ่ก็อ่อนแอ
ลอง คิดดูว่า คนทุกคนต้องอยู่ในสังคม เมื่อสังคมแย่ลง แล้วคนในสังคมจะแย่ตามไปด้วยไหม ในเมื่อ คนกับสังคม มีความสัมพันธ์กันอย่างแนบแน่น
ประเทศไทยตอนนี้อ่อนแอ ก็เพราะคนในสังคม อ่อนแอ มี double standard มีเทวดา และ บรีวาน อยู่เหนิอ....(ในที่นี้หมายถึง ความคิด วิจารณญาณ ค่านิยม อุดมการณ์ ของคนไทย) ทุนนิยมสามาลย์ เข้ามาครอบงำ คนไทยเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าส่วนรวม มองไม่รอบด้าน คิดแต่เฉพาะหน้า ไม่คิดอย่างรอบด้าน ขอเพียงให้ได้ผ่านไปวัน ๆ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่
คน ไทยกลัว สิ่งที่จะพบในวันต่อ ๆ ไป เลยหยุดความคิดไว้เพียง วันต่อวัน ขอเพียงวันนี้ยังอยู่ได้ แต่อยู่ได้ด้วยวิธีไหน ลำบาก หรือสบายอย่างไรไม่คิด เพราะคิดแล้วไม่มีความสุขเลยไม่คิด
สิ่งเหล่านี้ ละที่เป็น ปมปัญหาเพิ่มขึ้น ๆ จนทำให้ประเทศชาติ ใกล้กลียุคเข้าไปทุกขณะ และที่สุด "ความทุกข์ ความเดือดร้อนอย่างแสนสาหัส จะมาถึงคนไทย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้" หากไม่อยากทุกข์ ก็ลุกขึ้นมาช่วยกันแก้ปม ปัญหาของชาติร่วมกัน อย่าผลักภาระให้คนอื่น ๆ อย่าบอกว่าไม่ใช่หน้าที่ของตน เพราะเมื่อปัยฆาใหญ่ลุกลาม ภัยทั้งหมดจะเกิดกับคนไทยทุกคนไม่มีคนไหนหนีลอดไปได้
หากคนที่ร่ำรวยคิด ว่าจะหนีไปอยู่ต่างประเทศได้ ก็พึ่งคิดไว้เถิดว่า คุณไปอาศัยบ้านเมืองเขาอยู่ ก็เหมือนไปอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ จะสบายท่าอาศัยบ้านตัวเองอยู่ได้เช่นนั้นหรือ
ขอฝากข้อคิดไว้ด้วยความ ห่วงใยคนไทยและคนลาว(ที่ตกเป็นคนชั้น2ของ ปท นี้ ทังๆ มีจำนวนมากก่วาคน เจ้าพ่อสยาม)ทุกคน ไม่ว่าสีไหน เชื้อชาติไหน
ร่วมกันสร้างชาติมาอย่างยาวนานและร่มเย็น

ฝูย